Pertsona guztiak, oro har, bereziak dira, gara. Guztiok dugu zerbait ondokoak ez duena, desberdin egiten gaituena. Eskua kopetara eramanda, aurrean duguna zoratuta dagoela pentsatzen dugu egiten dituen ezohiko gauzengatik. Baina berezia den jende hori, horiek pentsatzen dute arruntak direla, zoratuta besteok gaudela, eta tira, baliteke edo ez. August zen horietako bat. Zurgina. Egurra biluzten zuela esaten ...

Euria ari zuen. San Petersburgon nengoela esaten badizuet arrunta dela pentsatu dezakezue, baina uda zen, eta azken astean beroak gogor jo zuen.  Apartamentua aireratzeko leihoa irekita utzi nuen, zirrikitu bat, nahikoa. Erosketak egitera abiatu nintzen kalearen beste aldean zegoen ultramarinosera. Ogia, esnea, barazkiren bat eta entsaladilla. Aizue, entsaladilla errusiarra deitzen diogun hori benetan ez dela errusiarra ba ...

Heriotzak bere agenda errepasatu ondoren betozkoa ilundu zuen. -Aldapetako Joxe berriro nire zerrendan? -Ez ni begiratu! -erantzun zion idazkariak azazkal zorrotzekin txiklearekin eginda zuen puxika haustearekin batera. -Oraintxe gehitu dut, bai. -Baina zergatik jarri duzu Aldapetako Joxe gaurko? Aurreko astean bisitatu nuen, ezin al du egun batzuk itxaron? -Esan dizut, nik programatu egiten ditut bakarrik. -Idazkariak txiklea ahotik ...

Armairua eztanda egiteko zorian dago; han sakonean, praka motzak daude, pilatuta, nire “beren” neurrira noiz itzuli zain. Normalean, prakaren bat lotzea lortzen ez dudanean armairuaren atzeko parte horretara bidaltzen dut, zigortuta. Argaldu bitartean neurri bat edo bi handiagoa erosi eta kito. Arazoa konponduta, tira, estalita bai behintzat, ezkutatuta. Praken gerria zabaltzen den heinean aurrekontuak ere horixe ...

Egunero toki berdinean ikusten nuen. Hirurogei urte inguru zituela esango nuke; itxuraz indartsua, gogorra, azala zimurra… hirurogei esan dut baina agian gazteagoa zen, bizitzak astindutako pertsona zen. Esku batekin trastez betetako orga bati helduta eta bestearekin pankarta bat eutsiz. “Askatasuna olagarroentzat!” irakurri zitekeen, gutxi gorabehera. Letra gorri larriz idatzita. Eguzkiak, euriak, hotzak eta haizeak ere ...

Beraien gorputzak ohe gainean erortzen entzuten dudanean, horixe da unea; logelara sartu eta nire begiak koltxoiaren gainean kokatzen ditut. Orduan adi-adi begiratzen dut. Beren begiak nireekin gurutzatzen direnean ohe gaineko “jolasa” eten egiten da. -Ezin dut! -esaten du neskak- ezin dut hor jarrita guri begira badago! -Ez digu enbarazurik egingo… begira nola nagoen! -erantzuten dio nire nagusiak hankartea ...

“...atzaparra aurrera luzatzen du, bere atzealdeko hankak berriz lurrera ondo kateatuta, adatsak airean dantzan eta marru egiten du ozen. Errekan ura edaten ari den hegazti-saldo migratzaile batek izututa zerura bidean doa ihes. Bere ondokoak hankaz lurra kolpatzen du hondar hauts laino bat altxatuz, honek ere marru egiten du buztana astinduz. Zebra-taldeak ihes egiten du galopan ...

-Zer sartu duzu poltsikoan? -Igel bat! -Igel bat? Etxera eramango duzu? -Zergatik ez? -Nahi duzuna! Eta zer egingo duzu berekin? -Oraindik ez dakit, pentsatuko dut! -Bihar ordu berean parkean? Dentistarengana noa! -Izorrai! Bihar arte! Bakoitzak bere etxerako bidea hartu zuen. Etxera iristean ama egunkaria irakurtzen ari zen. -Goiz zatoz… -bota zion amak. -Mikelek dentistarengana joan behar zuen. Eta aita? -Bazkaria prestatzen… -Aita!! Zer dago bazkaltzeko? Aita sukaldetik agertu ...

Askotan zeharkatu dut Ormaiztegiko zubia. Baina inoiz ez oinez. Inoiz egon gabe nengoen hemen, zubiaren erdian, geldik, amildegira begira. Ez nuke jakingo zenbat metro dauden… Berrogeita hamar? Gehiago? Gutxiago agian? Tira, nahikoa, seguru, gehiegi. Hotza egiten du, jakina, udaberrian gaude, eguraldi ederra bai, baina haizea fin dago, goizeko ordu hauetan are gehiago. Arropa nahikoa badut ...

-Kaka zaharra! -bota zuen Perez jaunak. -Gelditu kotxea berehala! Gelditzeko agindu dizut!! Betaurrekoak galdu ditut!! Leihotik erori zaizkit! Perez jaunak txistua irentsi zuen, urduritu egin zen. Bere urrezko betaurrekoak galdu zituen. Ez ikusteko behar zituelako, emazteak oparitutakoak zirelako baizik, haren aitak berari emandakoak. Baina berandu zihoan asteroko herriko aberatsen topaketara.  -Berandu gabiltza, Perez jauna… -bota zion txoferrak. Eta ...