Sartu, sartu... eseri hor. Ondo da, errazenetik hasiko gara. Akorde bat jotzen ikasiko dugu. A akordea, nahiko erraza. Zure hatz erakuslea bigarren trastearen atzeko D sokan. Ez, zure ezker eskua. D soka. Goitik hasita hirugarren soka da D soka. Bai, badakit D soka alfabetoan laugarren dela, baina euskaraz C letra ez dagoenez, ba hirugarrena beharko luke, ezta? ...

Sabela gerrikoaren gainetik ageri zitzaigun gehienoi; elkartera sartzeko igo beharreko eskailerek gure bihotza dardaran estutzen zuten; ez dakit futbola maite genuen, baina elkartzeko aitzakia zen, eta horri heltzen genion. Astean behin kiroldegian egiten genuen topo. Baloiari ostiko batzuk eman eta dutxatu ondoren nola ez, elkartera. Batzuk ardoa, garagardoa besteak eta medikuak aginduta sagar zukua beste ...

Josuk haurrak gorroto zituen. Bere hitzetan “haurrak pertsona helduak arazoetan sartu arazten dituzten izaki txiki higuingarriak” ziren. Jakina bera ere haurra izandakoa zela, baina aspaldi. Bere ustetan. Gogoan dut nola bizilagun batek mesede bat eskatu zion txanpon batzuen truke. Gatibuk, haiek ere gorroto zituen, herriko plazan jotzen zuen eta emaztearekin joateko asmoa zuen bizilagunak. Hori bai, ...

1986 inguruan zen. Garai hartan Madrilera joana nintzen nire antzezle formakuntzan areagotzeko asmoz. Bertan egin nuen nire lehen lanetako bat oroitzen dut. Ezagun baten lagun baten lehengusu batek egin nahi zuen film labur bat. Aktore zuzendari lanetan Madrilen antzezpena ikastera joan nintzeneko irakaslea. Begoña. Emakume argal luze bat. Ilehori luzea, hippy itxuraz jantzita. Ez pentsa ...

Patxik azken bost urteak adorea pilatzen eman zituen; bost urte Aigor mespretxatzen eta gorrotatzen zuela ametitzeko. Aigorrek Patxiren familiako senide errespetagarria izateari utzi zion aspalditxo, bai eta gelakide erosoa izateari ere. Berrogeialdia aitzakia aproposa zen Aigorri agur esateko. Segurtasun kontua zen. Etxea txikia zen. Denbora gehiegi hain toki estuan hainbeste jendea hara eta hona ...

Pertsona guztiak, oro har, bereziak dira, gara. Guztiok dugu zerbait ondokoak ez duena, desberdin egiten gaituena. Eskua kopetara eramanda, aurrean duguna zoratuta dagoela pentsatzen dugu egiten dituen ezohiko gauzengatik. Baina berezia den jende hori, horiek pentsatzen dute arruntak direla, zoratuta besteok gaudela, eta tira, baliteke edo ez. August zen horietako bat. Zurgina. Egurra biluzten zuela esaten ...

Euria ari zuen. San Petersburgon nengoela esaten badizuet arrunta dela pentsatu dezakezue, baina uda zen, eta azken astean beroak gogor jo zuen.  Apartamentua aireratzeko leihoa irekita utzi nuen, zirrikitu bat, nahikoa. Erosketak egitera abiatu nintzen kalearen beste aldean zegoen ultramarinosera. Ogia, esnea, barazkiren bat eta entsaladilla. Aizue, entsaladilla errusiarra deitzen diogun hori benetan ez dela errusiarra ba ...

Heriotzak bere agenda errepasatu ondoren betozkoa ilundu zuen. -Aldapetako Joxe berriro nire zerrendan? -Ez ni begiratu! -erantzun zion idazkariak azazkal zorrotzekin txiklearekin eginda zuen puxika haustearekin batera. -Oraintxe gehitu dut, bai. -Baina zergatik jarri duzu Aldapetako Joxe gaurko? Aurreko astean bisitatu nuen, ezin al du egun batzuk itxaron? -Esan dizut, nik programatu egiten ditut bakarrik. -Idazkariak txiklea ahotik ...

Armairua eztanda egiteko zorian dago; han sakonean, praka motzak daude, pilatuta, nire “beren” neurrira noiz itzuli zain. Normalean, prakaren bat lotzea lortzen ez dudanean armairuaren atzeko parte horretara bidaltzen dut, zigortuta. Argaldu bitartean neurri bat edo bi handiagoa erosi eta kito. Arazoa konponduta, tira, estalita bai behintzat, ezkutatuta. Praken gerria zabaltzen den heinean aurrekontuak ere horixe ...